• Af þeirri lagasetningu sem gildir um veiðifélög má ráða að tilgangurinn sé fyrst og fremst tvíþættur; annars vegar að vernda fiskistofna og hins vegar að gæta hagsmuna félagsmanna varðandi skiptingu á veiði og arðs af henni.

• Í ljósi þess að veiðifélög eru lögbundin félög sem byggjast á alveg sérstökum sjónarmiðum, sem m.a. eru áréttuð í tilgangsákvæði 1. gr. lax- og silungsveiðilaga, er varhugavert að fullyrða að veiðifélögum sé heimilt að sinna öðrum verkefnum en lögbundnum, jafnvel þótt allir félagsmenn séu því samþykkir.

• Félagsmenn í veiðifélagi verða því ekki skyldaðir að lögum til þátttöku í verkefnum sem ekki eru í nánum efnislegum tengslum við hið lögbundna hlutverk veiðifélags.

• Veiðifélög eru skylduaðildarsamtök um sérstaka sameign og eiga þar samstöðu með húsfélögum samkvæmt lögum nr. 26/1994 um fjöleignarhús.

Á bls. 13 er svo samantekt með niðurstöðu:

„Sem dæmi um þetta má nefna að stjórn veiðifélags samþykkti að veiðihús mætti vera opið að vetrarlagi fyrir veitingarekstur og skemmtihald. Slíkt fengist væntanlega ekki staðist með hliðsjón af tilgangi veiðifélaga og ábyrgðarreglum.“

Svo fer gamanið að kárna og lagaleg rök eru yfirtekin af vangaveltum höfunda plaggsins. Stiklum á stóru í seinni hlutanum. Undirstrikanir eru greinarhöfundar:

• Telja verði almennt að bygging og rekstur veiðihúsa tengist lögbundnu hlutverki veiðifélaga.

• Bygging og rekstur veiðihúss er rökrétt þegar horft er til þess að veiðihús er nauðsynlegur þáttur í hagkvæmri nýtingu veiðiréttar á viðkomandi veiðisvæði.

• Ætla megi að með veiðihúsi sé stefnt að því að hámarka arð af viðkomandi veiðisvæði og þannig hámarka arð af eigninni til hagsbóta fyrir alla veiðiréttareigendur.

• Þar sem veiðihús verða eðli máls samkvæmt ekki nýtt af stangveiðimönnum nema hluta úr ári má almennt telja það eðlilegan þátt í nýtingu eignarinnar að hafa af henni arð utan veiðitíma.

• Þrátt fyrir að í lögum hafi aldrei verið nákvæmlega útlistað með hvaða hætti veiðifélögum beri að sinna verkefnum sínum, t.d. hvort og að hvaða marki þeim sé leyfilegt að fjárfesta í mannvirkjum og tækjum, er þó engum vafa undirorpið að veiðifélög hafa töluvert svigrúm í þessum efnum, enda sé slíkt gert með hagsmuni félagsmanna að leiðarljósi.

Og á bls. 22 er aðalniðurstaðan:

„Samkvæmt þessu er niðurstaða okkar sú að rekstur sem stundaður er í veiðihúsi utan lögbundins veiðitíma, t.d. hótel- og veitingarekstur, sé í nánum, efnislegum tengslum við lögbundið hlutverk veiðifélaga samkvæmt lax- og silungsveiðilögum.“

Niðurstaðan á bls. 22 er sem sagt í hrópandi mótsögn við niðurstöðuna á bls. 13!

Í atvinnugreinaflokkun Hagstofunnar, ÍSAT, eru veiðihús ekki til sem skilgreind rekstrareining í annars fjölþættri flóru fyrir veitinga- og gistirekstur. Það eru engin rök fyrir því að fullyrða að rekstur veitinga- og gistihúsa tengist lögbundnu hlutverki veiðifélaga eða sé nauðsynlegur og til hagsbóta fyrir aðildarfélaga. Þvert á móti er líklegra að slíkt sé taprekstur niðurgreiddur af sölu laxveiðileyfa og rýri arð. Almennur samkeppnisrekstur getur ekki átt heima í félagi með skylduaðild. Vilji aðildarfélagar stunda slíkan rekstur er þeim það frjálst - í sér félagi innan sömu reglna og aðrir þurfa að una.

Það eru engin lagaleg rök fyrir mótsagnakenndri niðurstöðu álitsgerðar Lagadeildar Háskóla Íslands sem gerð var fyrir og greidd af Landssambandi veiðifélaga, einungis órökstuddar vangaveltur. Álitsgerðin lá fyrir Hæstarétti við meðferð máls okkar hjóna og Hæstiréttur sniðgekk niðurstöðuna.

Kannski er það lýsandi fyrir „virðingu“ Alþingis; að það afgreiði lög athugasemdalaust til samræmis við pantaða niðurstöðu sérhagsmunaaðila sem dómstólar dæmdu í óhag – og sýni þannig bæði þeim sem vann málið og dómstólum puttann?